Archive of Our Own ^beta

มันผิดปกติ

คิมยองฮุนไม่มาทำงานเป็นวันที่สองแล้ว

หลังจากที่ยองฮุนส่งข้อความมาขอลาป่วยเมื่อวันอาทิตย์ หัวหน้าแผนกการเงินอย่างซังยอนก็ไม่ได้รับการติดต่ออะไรจากรุ่นน้องในแผนกอีกเลย

“นี่ แจฮยอนได้คุยกับยองฮุนบ้างไหม” ซังยอนถามรุ่นน้องเพื่อนสนิทของอัลฟ่าหนุ่มที่หายไป
“ครับ เขาบอกว่ายังไม่หายดีเท่าไหร่ แต่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง ดูแลตัวเองได้ครับ” เพื่อนสนิทยองฮุนตอบกลับ
“เข้าใจแล้ว ฝากแจฮยอนทำส่วนของยองฮุนเพิ่มอีกหน่อยนะ”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหาเลย”

ถึงซังยอนจะรู้แล้วว่ายองฮุนกำลังดีขึ้น แต่โอเมก้าหนุ่มก็ยังไม่คลายความเป็นห่วงถึงรุ่นน้องคนนั้น

เพราะคิมยองฮุนคือคนที่เขาชอบมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

สิบกว่าปีที่ทั้งคู่รู้จักกัน ยองฮุนไม่เคยรับรู้ความในใจของซังยอนเลยแม้แต่น้อย

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ซังยอนเดินทางไปยังคอนโดมิเนียมของรุ่นน้องในแผนกตามที่แจฮยอนให้ที่อยู่ไว้ กดออดรอไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตูต้อนรับ

“สวัสดีครับ พี่ซังยอน มีอะไรหรือเปล่า—” ยองฮุนเปิดประตูห้องให้โอเมก้ารุ่นพี่เข้ามา ซังยอนเห็นสภาพยองฮุนที่ดูอิดโรยมากจึงถือวิสาสะเข้าไปจับแขนพยุง แต่เจ้าของห้องก็ดึงข้อมือออกอย่างเบามือ “เป็นยังไงบ้างเนี่ย ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ กินข้าวเย็นหรือยัง?” คนตัวเล็กกว่ายิงคำถามด้วยความตกใจ

รุ่นน้องหนุ่มส่งยิ้มเอ็นดูให้กับคนแก่กว่า “ดีขึ้นนิดหน่อยครับ มันเป็นอาการปกติครับ ยังไม่ได้กินครับ ผมตอบครบไหม?”
“ฮื่อ ขอโทษทีนะ ยองฮุนตัวร้อนมากจนเราตกใจน่ะ” เจ้าของลักยิ้มฉีกยิ้มแหย ตอบกลับด้วยความอายที่ทำตัวตื่นตูม ยองฮุนไม่พูดอะไร ก้มตัวลงไปรับถุงอาหารที่ซังยอนถือไว้ แต่คนตัวเล็กกว่ายกหนีแล้วไล่เจ้าของห้องกลับเข้าไปข้างใน

ซังยอนได้กลิ่นไม้ป่าแซมกับมะกรูดฟุ้งออกมาจากห้องของยองฮุน ซึ่งปกติแล้วจะให้ความรู้สึกสงบ แต่ทว่าวันนี้กลิ่นมีความเข้มข้นกว่าปกติ มาก นึกสงสัยเพียงครู่เดียวโอเมก้าหนุ่มก็ปัดความคิดทิ้งไป หันไปพูดกับเจ้าของห้องให้นั่งรอที่โต๊ะกินข้าว “เราซื้อโจ๊กฟักทองมาให้ แต่ว่าแวะร้านขนมปังแล้วมันไม่มีขนมปังกรวยช็อคโกแลตเลย ขอโทษ—”
“ขอบคุณครับ แต่ว่าพี่กลับไปก่อนดีกว่า” ซังยอนชะงัก แต่ก็ตั้งสติพูดตอบคนเด็กกว่าไป “บอกว่าไม่เป็นไรไง ยิ่งไม่ได้กินข้าวแบบนี้เรายิ่งต้องเฝ้าเลย”

ซังยอนไม่รู้เลยว่ากลิ่นวานิลลาคาราเมลจากตัวเอง กำลังจะทำให้ยองฮุนควบคุมสติไม่ได้แล้ว

“พี่กลับไปเถอะครับ พี่เป็นโอเมก้านะ” ยองฮุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระชากกว่าเดิม
ซังยอนหันกลับมามองด้วยความงุนงง แล้วก็ได้เจอกับอัลฟ่าหนุ่มที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลัง จ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาแข็งกร้าว มีเหงื่อผุดพราวตามไรผม โอเมก้าถึงปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้
“ยองฮุน.. รัทอยู่หรือ?”

อัลฟ่าหนุ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้รุ่นพี่ตัวเล็กเพื่อนำอาหารไปเก็บ แอบสูดกลิ่นหวานละมุนที่เจืออยู่ในอากาศก่อนจะพูดเสียงเบา
“ครับ ดังนั้นพี่กลับไปเถอะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนได้อีกแค่ไหน”
“แต่ว่าข้าวเย็น—“ ยองฮุนจับแขนทั้งสองข้างหมุนตัวรุ่นพี่ให้มาสบตากัน วางมือลงบนเคาน์เตอร์ครัว ตาของรุ่นน้องเริ่มพร่าลงด้วยแรงขับภายในจากการได้กลิ่นหอมของโอเมก้าตรงหน้า
“ผมไม่รัทหนักแบบนี้มานานมากแล้วนะครับ ขอร้อง กลับไปเถอะ” ยองฮุนย้ำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ซังยอนตกใจและพยายามจะออกจากพื้นที่แคบนี้ แต่แล้วปากก็ไวกว่าความคิดของตัวเอง

“แล้วถ้าเราช่วย จะไล่เรากลับไหม?” ซังยอนก่นด่าตัวเองในใจ แต่ความคิดที่ว่าทั้งชีวิตคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดรุ่นน้องคนโปรดของตัวเองขนาดนี้แล้ว รวมกับฟีโรโมนจากอัลฟ่าที่หลงรักก็กระตุ้นอะไรบางอย่างในตัว ทำให้ใจกล้าพูดคำเหล่านั้นออกไป
“อะไรนะ” รุ่นน้องหนุ่มไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง แต่คำตอบกลับของรุ่นพี่ตรงหน้าก็ช่วยยืนยันความถูกต้องให้
ซังยอนสูดกลิ่นหอมไม้แซมมะกรูดเข้าไปมากขึ้น โอเมก้าหนุ่มลูบแขนคนตัวสูงเบาๆ “เราจะช่วยเอง รัทตอนไม่มีคู่มันทรมานมากเลยนี่”
“อย่าทำแบบนี้ครับ สติผมกำลังลดลง พี่กลับไป—“ อัลฟ่าตัวสูงยกมือขึ้นตั้งใจจะแกะมือนุ่มที่สัมผัสแขนอยู่ออก แต่ร่างกายกลับยึดมือนั้นไว้แน่นขึ้น

“ฮุนให้เราช่วยนะ” โอเมก้าเงยหน้าจูบแผ่วเบาที่ปลายคาง พังทลายความอดทนทั้งหมดของอัลฟ่า ก่อนจะถูกอุ้มไปยังห้องนอนใหญ่ในคอนโด

ยองฮุนวางโอเมก้าลงบนเตียงใหญ่อย่างเร่งรีบ พรมจูบทั่วลำคอขาว สูดกลิ่นหอมจากกายคนข้างใต้อย่างกระหาย ยิ่งทำให้อาการรัทหนักขึ้นอีก อัลฟ่าเองก็ปล่อยกลิ่นไม้แซมมะกรูดมากขึ้นจนฟุ้งกระจายเข้มข้นไปทั่วห้อง
“อื้อ— ใจเย็นๆก่อน” ซังยอนดันตัวเองกับคนบนร่างขึ้นมาให้อยู่ในท่านั่งแล้วลงจากเตียง มือร้อนจากพิษไข้ของอัลฟ่าคว้าข้อมือของโอเมก้าไว้ “พี่จะไปไหน พี่แกล้งผมเล่นใช่ไหม—“ โอเมก้าไม่พูดอะไร ก้มลงไปจับชายเสื้อของคนบนเตียงแล้วถอดออกท่ามกลางความงุนงงของอัลฟ่า คุกเข่าลงกับพื้นตรงหน้า ดึงกางเกงวอร์มของคนตัวสูงออกอย่างง่ายดายจนเจอท่อนเนื้อแข็งดีดผึงออกมา

“ไม่ใส่ชั้นในหรือ?” รุ่นพี่แนบแก้มแดงระเรื่อลงกับต้นขาใกล้ส่วนอ่อนไหวนั้น
“ผมรัทอยู่นะครับ ไม่ได้คิดว่าจะมีใครมาหาด้วย” ยองฮุนตอบกลับอย่างฉุนเฉียว ซังยอนยิ้มบางๆก่อนจะแลบลิ้นเลียส่วนปลายสีแดงเข้มโดยไม่ทันให้เจ้าของได้ตั้งตัว
“อะ อือ” รุ่นน้องครางต่ำเบาๆ พลางแปลกใจกับท่าทีของรุ่นพี่คนสนิท

คนตัวเล็กใช้สองมือจับฐานแกนกาย ก้มลงไปกลืนกินทั้งหมดจนสุด ท่อนเนื้อกระแทกกับภายในคอจนน้ำตาคลอจากความลึก ก่อนจะถอนออกมา
“อ อึก ใหญ่มากเลย”
“พี่พูดออกมาหน้าตาเฉยได้ยังไงเนี่— อะ อา” อัลฟ่าหนุ่มถูกกลืนกินอีกครั้ง มือเล็กคว้าเอามือใหญ่ให้มาจับที่ผมนุ่มสีคาราเมล นำทางให้ขยุ้มและขยับหัวของตน เจ้าของลักยิ้มช้อนตามองเป็นการให้สัญญาณเจ้าของมือใหญ่
“ผมยั้งไม่ไหวแล้วนะครับ” ยองฮุนลุกขึ้นแล้วขยับสะโพกสวนเข้าโพรงปากอย่างรุนแรงจนซังยอนเกือบสำลัก ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงขึ้นและหลุดจากโฟกัสไป น้ำลายและน้ำหล่อลื่นผสมกันจนแยกไม่ออกไหลย้อยออกมาเปื้อนมุมปากและคาง มือนุ่มเค้นคลึงลูกกลมกลึงทั้งสอง โอเมก้าหนุ่มที่คอยรองรับอารมณ์อยู่ยิ้มและรู้สึกดีกับความตึงในปากและกลิ่นฟีโรโมนของคนที่ตัวเองแอบชอบ น้ำตาไหลพรากจากการกระแทกที่เร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ
“อะ ฮะ ผมจะเสร็จ” ซังยอนพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อให้รุ่นน้องคนโปรดปลดปล่อยออกมาในโพรงปากอุ่นได้ตามต้องการ

น้ำสีขาวขุ่นของยองฮุนพุ่งเข้าไปในปากของรุ่นพี่จนไหลออกมาตามมุมปาก อัลฟ่าหนุ่มชักรูดไปตามความยาวเพื่อปลดปล่อยออกมา ครางในลำคอแสดงความพึงพอใจ ซังยอนยังคงอ้าปากรับของเหลวนั้นไว้จนหมด
“อย่ากลืนนะครับ” ช้าไปจังหวะเดียวก่อนที่โอเมก้าตรงหน้าจะกลืนกินทุกหยดลงไปและจับเอาส่วนอ่อนไหวที่ยังแข็งอยู่มาดูดเลียจนสะอาด ยองฮุนหอบหายใจหนัก ปัดผมและคราบต่างๆบนหน้าให้รุ่นพี่ ก่อนจะถูกปากอวบอิ่มของคนตัวเล็กหอมแก้มและลำคอ

“ยังต่อได้เนอะ เพราะว่ารัทอยู่” รุ่นน้องที่ยังคิดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งนิ่งมองดูรุ่นพี่ยืนขึ้นปลดกระดุมเสื้อทำงานของตัวเอง เผยร่างกายเนียนละเอียดแบบโอเมก้าที่มีกล้ามเนื้อสวยงามเหมือนอัลฟ่า ยองฮุนเอื้อมมือมาถอดเข็มขัดและกางเกงของคนตรงหน้าด้วยความรวดเร็วแล้วดึงร่างสมส่วนขึ้นไปนอนหงายบนเตียง จูบลงที่ต่อมสร้างกลิ่น ขบเม้มไหล่สวยได้รูปจนขึ้นรอย ดูดดุนยอดอกทั้งสองข้างอย่างหิวกระหาย ไล่ลงมายังเอวคอดและสะโพกมน ใช้มือปัดป่ายไปตามเนื้อเนียนจนคนใต้ร่างหอบหายใจหนัก ผิวขึ้นสีแดงไปหมดทั้งตัว การกระตุ้นจากรุ่นน้องทำให้คนตัวเล็กปล่อยกลิ่นวานิลลาคาราเมลหอมหวานปริมาณมากออกมามอมเมาอัลฟ่าที่กำลังรัทจนโงหัวไม่ขึ้น

“แยกขาหน่อยครับ” อัลฟ่าหนุ่มพูดพร้อมกับจับต้นขานุ่มให้แยกจากกัน “ไม่เกร็งสิครับ คนเก่งเมื่อกี๊หายไปไหนแล้ว” โอเมก้าบนเตียงบิดตัวพยายามปิดร่างกายที่ตอบสนองต่ออัลฟ่าดีเกินไป
“อย่าล้อสิ อ๊ะ” รุ่นพี่ขมวดคิ้วจากความหงุดหงิดที่โดนหยอกล้อและความเสียวซ่านเมื่อมีปลายนิ้วแตะไปที่ช่องทางด้านหลัง
“พี่แฉะมากเลย ผมเห็นนะว่ากางเกงในเปียก ไม่คิดว่าจะขนาดนี้” ยองฮุนยิ้มเอ็นดู พูดไปพลางกดไปที่รอยจีบเปียกชื้นและจูบไปตามขาอ่อน ไล้เลียไปถึงช่องทางรักเหมือนเป็นอาหารชั้นเลิศ ซังยอนหลับตาลงเพื่อลดความอาย

“ฮื่อ อย่าแกล้ง”
“ถ้าไม่โอเครีบบอกผมเลยนะ เข้าใจไหม?” ยองฮุนพูดไปพร้อมกับสอดนิ้วชี้เข้าไปในช่องทางขยับเพื่อให้โอเมก้าปรับตัว ก่อนเพิ่มนิ้วกลางเข้าไปได้อย่างไม่มีปัญหา น้ำใสจากช่องทางเล็กไหลออกมาเปรอะเปื้อนมือและพื้นที่ข้างใต้ รุ่นพี่ตัวเล็กกว่าร้องออกมาจากความเสียว รุ่นน้องเลียไปที่ท่อนเนื้อขนาดใหญ่พอๆกันกับของตัวเอง ขยับนิ้วมือไม่เป็นจังหวะกระตุ้นคนข้างใต้ ไล่ปลายนิ้วหาจุดเสียวจนเจอแล้วปัดผ่านแค่เล็กน้อย แกล้งซังยอนให้เผลอร้องออกมา

“พี่เองก็ใหญ่เหมือนกันนะ เสียดายคงไม่ได้ใช้มัน” อัลฟ่าขำกับตัวเองแล้วกลับไปกลืนกินแกนกลางกายต่อ คนข้างใต้หน้าแดงจัดจากคำพูดนั้น พยายามถอยสะโพกหนีสัมผัสวาบหวาม
“พูดอะไร— อ๊ะ เราไม่ไหว เข้า—มา”คนตัวเล็กกว่าขอร้อง แต่กลับถูกปฏิเสธ
“ต้องให้พร้อมก่อนสิครับคนเก่ง” ยองฮุนสอดนิ้วนางเข้าไปทำให้ซังยอนครางออกมาดังขึ้นอีก น้ำหล่อลื่นภายในโอเมก้าก็ไหลตามออกมาเปียกผ้าปูที่นอนเป็นวงกว้างขึ้นส่งกลิ่นหอมวานิลลาหวานไปทั่ว อัลฟ่าสอดใส่นิ้วเข้าและออกจนสุดเพื่อเตรียมช่องทาง ดูดกินท่อนเนื้อนั้นลึกกว่าเดิม ทำเอาคนข้างใต้น้ำตาคลอเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย ยองฮุนได้ยินเสียงสูดน้ำมูกเหมือนร้องไห้ก็รีบดึงมือออกเพราะกลัวว่าซังยอนจะเจ็บ แต่รุ่นพี่ตัวเล็กก็รั้งมือใหญ่ให้จัดการต่อรวมทั้งใช้มือชักรูดท่อนเนื้อของตัวเองด้วย ก่อนจะโดนดึงออกไป

“ใครให้จับครับ?” อัลฟ่ามองโอเมก้าใต้ร่างด้วยสายตาตำหนิแล้วรวบข้อมือทั้งสองไว้ด้วยมือเดียว อีกมือหนึ่งขยับเข้าออกช่องทางข้างล่างเร็วขึ้นเรื่อยๆ “ต้องจับไว้แบบนี้ใช่ไหม ถึงจะไม่ดื้อ”
“ร- อะ เราไม่ดื้อ ไม่ทำล—แล้ว ฮุนเข้ามาเถอะนะ อ๊ะ” ซังยอนบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน ยองฮุนดึงมือออกแล้วพลิกตัวรุ่นพี่ให้นอนคว่ำลงกับเตียง กดหัวและอกลงแนบผ้าปูที่นอน จับขาให้เข่าตั้งบั้นท้ายอวบอัดลอยเด่นขึ้นมา จากนั้นลุกจากเตียงเพื่อหยิบถุงยางจากลิ้นชักข้างเตียง แต่ว่าโอเมก้ารุ่นพี่ขยับเข้ามาจับแขนแกร่งไว้

“ม ไม่ต้องใส่” ซังยอนพูดขึ้นมา
ยองฮุนตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่ได้ครับ เดี๋ยว—“
“เราฝังยาคุม ตรวจเลือดแล้วด้วย ไม่มีอะไรเลย” โอเมก้าเงยหน้ามองด้วยดวงตาชื้นน้ำ
“ผมเองก็สะอาด ถ้างั้น..”
โอเมก้าดึงแขนอัลฟ่าคนโปรดให้กลับมาที่เตียงแล้วกลับไปอยู่ในตำแหน่งเดิมที่รุ่นน้องเลือกไว้ หันกลับไปมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ แอ่นรอยจีบสีสวยเลอะหยาดน้ำหวานไปข้างหลังให้มองเห็นได้ชัดขึ้น “นะ ไม่ใส่นะ มาเร็ว”

อัลฟ่าหนุ่มเห็นร่างยั่วยวนบนเตียงก็รีบเข้าไปเติมเต็มช่องว่าง ชักรูดความยาวของตัวเอง สอดใส่เข้าไปในช่องทางแคบทีละนิด บีบนวดสะโพกมนของเจ้าของกลิ่นวานิลลาคาราเมลเพื่อช่วยผ่อนคลาย หลังจากที่เข้าไปจนสุด ทั้งคู่ก็ร้องครางออกมาจากความคับแน่น
“อื้อ! อะ—” “แน่นมากเลย ฮะ— ขยับได้ไหม?”
ซังยอนพยักหน้ารัว ยองฮุนไม่รอช้าขยับสะโพกสอดใส่แท่งเนื้อเข้าออกช่องทางช้าๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจโอเมก้าหนุ่มที่ขยับสะโพกตัวเองเข้าหาด้วย
“ผมเป็นคนรัทแล้วพี่ก็ไม่ได้ฮีทนะครับ ใจเย็นๆ คนเก่ง” รุ่นน้องพูดขึ้นมาพร้อมขำเบาๆ ทำให้หน้าของรุ่นพี่ยิ่งซับสีเลือดขึ้นมาอีก

อัลฟ่าหนุ่มเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนโอเมก้าใต้ร่างหวีดร้องออกมาอย่างสุขสม หลับตาพริ้มตะแคงหน้าหอบหายใจ อ้าปากค้างจนน้ำลายไหลเปื้อนเปรอะไม่แพ้กับท่อนล่างที่มีน้ำหล่อลื่นหวานหอมไหลออกมาเลอะขาอ่อนไปถึงหัวเข่าสีหวาน เมื่อยองฮุนเห็นภาพคนตรงหน้าก็สวนกายแรงขึ้นอีกสักพักจนช่องทางอุ่นเริ่มบีบตัว แต่แล้วก็ถอนกายออกมาดื้อๆ

“ย หยุดทำไม— อื้อ!” ไม่ทันขาดคำ ยองฮุนจับคนใต้ร่างพลิกมานอนหงาย ช้อนแขนแกร่งเข้าใต้เข่า แยกขาเรียวสองข้างออกจากกันจนติดฟูกนุ่มเผยให้เห็นช่องทางรักฉ่ำไปด้วยคราบเหนียวหนืดเด่นชัดแล้วรีบสอดใส่แกนกลางของตัวเองเข้าไปใหม่ทันที โอเมก้าที่สติเหลือน้อยอยู่แล้วก็ได้แต่ส่งเสียงร้องครางออกมาเพราะความเสียว
“อยากเห็นหน้าพี่ครับ” อัลฟ่าตอบก่อนจะกระแทกกายเข้าหา ก้มลงไปขบเม้มไหล่กว้างทรงสวย ลิ้นอุ่นเลียไปที่ต่อมสร้างกลิ่นวานิลลาคาราเมลหอมเย้ายวน มือเรียวบีบเค้นหน้าอกนิ่มสีหวานและเอวคอด ลูบไล้หน้าท้องได้รูปจากการออกกำลังกายราวกับคนต้องมนตร์

รุ่นพี่ตัวเล็กกว่าทำได้เพียงหลับตานอนรองรับอารมณ์ดิบจากสัญชาตญาณของรุ่นน้อง ส่งเสียงครางออกมาตามจังหวะ มือนิ่มคว้าได้ต้นคออัลฟ่าเป็นที่ยึดเกาะก็ยกมือทั้งสองมาจิกเล็บลงบนไหล่กว้างระบายความเสียวซ่าน สูดกลิ่นไม้แซมด้วยมะกรูดจนเต็มปอด ภายในบีบรัดแท่งร้อนของคนตัวสูงแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ซังยอนไม่กล้าลืมตามองคนข้างบนเลย ด้วยใจที่กลัวว่าถ้าเผลอสบตากันระหว่างนี้ หัวใจของเขาจะต้องเจ็บช้ำมากขึ้นไปอีก

แต่แล้วเจ้าของลักยิ้มก็คิดเรื่องอื่นได้ไม่นาน เมื่อยองฮุนสั่งให้เขาลืมตา

“มองผมสิครับ พี่ซังยอน” โอเมก้าหนุ่มไม่ยอมลืมตา ซ้ำยังเบี่ยงหน้าหนี จนมีมือใหญ่จับบังคับหน้าให้หันตรง
“มองตาผม ไม่งั้นผมจะหยุด” รุ่นน้องขยับสะโพกช้าลงเน้นความหนักหน่วง รุ่นพี่ตัวเล็กที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยสักรอบก็ขยับตัวเร่งขึ้น อีกมือที่ว่างของอัลฟ่าจึงยึดสะโพกกลมกลึงไว้ให้อยู่นิ่ง คนข้างใต้พยายามขยับหนี แต่ก็สู้แรงอัลฟ่าที่กำลังรัทไม่ได้
“ลืมตาแล้วร้องออกมาดังๆ” “ฮ ฮุน อัลฟ่า ขอร้อง— ฮึก”
ทนความรู้สึกทางกายไม่ได้อีกต่อไป ซังยอนกะพริบตาถี่เรียกสติ มองตายองฮุนได้ไม่กี่วินาทีก็หันไปทางอื่น เพราะความรู้สึกหลังจากนั้นท่วมท้นเกินจะทนไหว
“ท่านี้ดีกว่าจริงๆ พี่สุดยอดไปเลย” ยองฮุนยังคงพยายามจ้องคนตรงหน้า ขยับสะโพกเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นเพื่อพาทั้งสองไปยังฝั่งฝัน โอเมก้าหนุ่มตาปรอยราวกับคนไม่มีสติ ร้องครางไม่เป็นภาษา ส่งเสียงดังขึ้นไม่แพ้เสียงเนื้อกระทบกัน

“ดีมากคนเก่ง” รุ่นน้องกระแทกแกนกายเข้าไปในช่องทางแคบแรงขึ้น
“อัลฟ่— อัลฟ่า ฮึก อ๊ะ”
“อือ อะ— โอเมก้าของผม ของผมคนเดียว”
“น— น็อตข้างใน ข้างในนะ อ๊ะ อ๊า—”
ยองฮุนก้มลงจูบปากนุ่มของรุ่นพี่อย่างหิวกระหาย ซังยอนที่ตกตะลึงกับจูบจากคนที่หลงรักมาหลายปีก็ถึงจุดสูงสุดอย่างง่ายดาย น้ำสีขาวขุ่นจากท่อนเนื้อที่ไม่ถูกแตะพุ่งกระฉูดไปถึงหน้าอกของทั้งสองคน ช่องทางด้านหลังบีบรัดเป็นจังหวะรุนแรงขับน้ำหวานใสออกมาทั่วบริเวณ โอเมก้าผละออกหวีดร้องออกมาสุดเสียง หยาดน้ำตาไหลพรากจากความเสียวถึงขีดสุด องค์ประกอบทุกอย่างเร่งให้อัลฟ่าหนุ่มเกิดน็อทข้างใน

“พี่ซังยอน ผม อึก— ผมจะแตก อา” ส่วนปลายท่อนเนื้อขนาดใหญ่ของอัลฟ่าเริ่มขยายออกมาดันไปที่จุดเสียวของโอเมก้า ทำการปิดร่องบวมแดงที่เพิ่งคลายการบีบรัดจนไม่สามารถขยับออกจากกันได้ ยองฮุนปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นจำนวนมากเข้าไปในตัวซังยอนทำให้รุ่นพี่ถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง คนตัวเล็กครางอย่างสุขสมจากความอุ่นร้อนในช่องท้อง แกนกายปล่อยของเหลวสีขุ่นที่ดูจางลงออกมาอีกเล็กน้อย อัลฟ่าหนุ่มใช้นิ้วปาดน้ำนั้นมาดูดกินต่อหน้า กระซิบชมความหวานหอมของโอเมก้าและขบเม้มไปตามสันกราม บรรจงจูบลงไปทั่วใบหน้าสวยเน้นไปที่ปากอิ่มตักตวงความหวาน วนกลับไปหอมลักยิ้มน่ารักบนแก้มใสชื้นน้ำตา รุ่นพี่ตัวเล็กก็ถึงฝั่งฝันอีกรอบด้วยสัมผัสจากอัลฟ่าคนโปรดและน็อทที่ยังไม่สิ้นสุด แต่ครั้งนี้มีเพียงช่องทางด้านหลังที่กระตุกบีบรัด

ยองฮุนจัดท่าทางของทั้งสองให้อยู่ในท่าตะแคงเข้าหากันให้สบายมากขึ้นและหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยเปล่า เนื่องจากน็อทของอัลฟ่าที่รัทอยู่จะกินเวลายาวนานเป็นชั่วโมง โอเมก้าที่อ่อนแรงยังคงหายใจหอบ หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ร่างกายยังคงกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพื่อสังเกตอัลฟ่ารุ่นน้อง
“โอเคไหมครับ ผมทำแรงเกินไปหรือเปล่า?” ยองฮุนถาม “ไม่เป็นไร”
“ทำไมตอบห้วนจังครับ” รุ่นน้องจัดกลุ่มผมที่กระจัดกระจายเต็มหมอนให้
“ไม่แรงเกินไปครับ” ซังยอนตอบกลับ หันซ้ายขวาคว้าทิชชู่ที่อยู่ใกล้ๆมาทำความสะอาด
“แน่ใจหรือ? พี่ดูอึดอัดยังไงไม่รู้สิ แต่กว่าผมจะลงก็คงอีกนาน อดทนหน่อยนะครับคนเก่ง” ซังยอนไม่รู้จะตอบอะไรจึงก้มหน้างุด ยกแขนขึ้นมาวางคั่นระหว่างทั้งคู่ ปิดปากเงียบไม่พูดอะไรอีก

“พี่เคย.. ช่วยคนรัทแบบผมบ่อยหรือ?” ผ่านไปสักพักท่ามกลางความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ยองฮุนจึงตั้งคำถามขึ้นมา
ซังยอนอึกอัก คิดหาวิธีตอบอยู่ชั่วครู่แต่ก็ตอบความจริงไปเบาๆ “ไม่เคยเลย ยองฮุนคนแรก”
ได้ยินเช่นนั้นทำให้น็อทในตัวโอเมก้าเริ่มกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย คนตัวเล็กกว่าส่งเสียงร้องเพราะความคับแน่นและตกใจตาม “อ๊ะ ยองฮุน มัน—“ น็อทของรุ่นน้องเริ่มกระตุกสร้างความเสียวซ่านให้ทั้งคู่ “อะ อา ผมจะ..เสร็จอีกรอบ” คนตัวสูงรีบโอบเอวด้านหลังที่โค้งรับกับแขนแกร่งอย่างพอเหมาะแล้วปลดปล่อยเข้าไปในร่องด้านหลังของรุ่นพี่อีกครั้ง ซังยอนอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหันบวกกับสีหน้าของเจ้าของน็อทและสัญชาตญาณภายในของตนทำให้โอเมก้าถึงจุดสุดยอดตามไปอีก ระยะห่างระหว่างทั้งสองลดลง ยองฮุนเชยคางคนตัวเล็กขึ้นมารับจูบวาบหวาม มือใหญ่ฟอนเฟ้นไปทั่วหลังและอกสวย รุ่นน้องหนุ่มครางต่ำจากความสุขสมเมื่อได้ปลดปล่อยจนทำให้คนที่ได้ยินทำตัวไม่ถูก

หลังทั้งคู่สงบลง คนตัวสูงก็กล่าวขอโทษ ถึงรุ่นพี่จะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ภายในใจนั้นสับสนและว้าวุ่นจนได้แต่ก้มหน้าหนีสายตาคมกริบ
“อีกแปปนึงคงหลุดแล้วครับ ทนหน่อยนะ” คำปลอบแค่ไม่กี่คำทำให้ซังยอนสบายใจ ทุกอย่างจึงกลับสู่ความเงียบ

อัลฟ่าตรงหน้างีบหลับไปแล้ว เจ้าของลักยิ้มบุ๋มจึงตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองที่ผสมปนเปไปด้วยการเข้าข้างตัวเองและเคลือบแคลงใจจากการกระทำของรุ่นน้องคนโปรด รวมกับฟีโรโมนที่เปลี่ยนกะทันหัน ทำให้คนตัวเล็กอ่อนไหวแล้วร้องไห้ออกมาเงียบๆ พยายามปาดน้ำตาทิ้ง กลั้นเสียงสะอื้นไว้ แต่คนที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมา

“พี่ซังยอน พี่ร้องไห้ทำไมครับ เจ็บตรงไหน?” ยองฮุนถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก พยายามจับแขนรุ่นพี่ที่บังการมองเห็นออก ซังยอนได้แต่ส่ายหน้าหนี
“พี่ต้องบอกผมนะ ผมจะได้ช่วยได้” โอเมก้าถดตัวออกไปอีกด้วยความละอาย ระหว่างนั้นน็อทก็เริ่มหดตัวลง ทำให้ทั้งคู่ขยับออกจากกันได้อีกนิด ยองฮุนรีบสำรวจร่างกายของอีกคน
“ขอร้องล่ะครับ บอกผมที พี่เป็นอะไรครับ?” อัลฟ่าดึงแขนรุ่นพี่เอาไว้ไม่ให้ไปไหน ถอนแกนกายที่กลับสู่สภาพปกติออก สอดแขนเข้าไปอุ้มอีกคนให้ลุกขึ้นมานั่ง คนตัวเล็กพยายามสะบัดออกหวังจะหนีแต่แรงของอัลฟ่าก็มีเยอะกว่ามาก สุดท้ายก็ยอมพูดความจริงทั้งน้ำตา

“ถ้ายองฮุนได้ฟัง ต้องโกรธเรามากแน่ๆ” คนตัวสูงคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างสมส่วนพร้อมหาเสื้อผ้าปิดตัวเอง “บอกมาก่อนสิครับ ผมไม่รู้อะไรเลยตอนนี้ ผมกลัวนะ”
ซังยอนสูดหายใจลึกแล้วเริ่มพูด “เรา.. ฮึก เราชอบยองฮุน ชอบมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว” รุ่นพี่ที่ห่อไหล่ลงอยู่ในผ้าห่ม ยิ่งดูตัวเล็กแบบบางลงไปอีก
”ที่เราบอกว่าจะช่วยเราคิดว่าแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวไม่เป็นไรหรอก แต่มันรู้สึกแย่กับทั้งตัวเองแล้วก็ยองฮุนด้วย” อัลฟ่ายังคงนิ่ง ไม่ตอบอะไร โอเมก้ายกมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ จมูกแดงจัด ขอบตาบวมช้ำอย่างน่าสงสาร
“เราจะพยายามไม่ทำให้ยองฮุนอึดอัด จะอยู่ห่างๆ คุยกันแค่เรื่องงาน จะไม่ยุ่งเรื่องอื่นเหมือนที่เคยทำนะ เราจะ—”
“ผมก็ชอบพี่ครับ”
หลังได้ยินอะไรที่ไม่คาดคิด ซังยอนก็พูดอะไรไม่ออก หัวสมองขาวโพลนแทบไม่มีสติฟังประโยคถัดไป ยองฮุนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตัดสินใจพูดต่อ
“ยังไม่ต้องคิดอะไรเยอะนะครับ พี่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เหนียวตัวแย่แล้ว” พูดจบก็อุ้มโอเมก้าที่ยังช็อคอยู่ไปที่ห้องน้ำแล้วกลับมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ก่อนจะรีบออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำอีกห้องอย่างรวดเร็ว กลัวว่ารุ่นพี่จะหนีกลับไปก่อนได้ปรับความเข้าใจ

ยองฮุนนั่งพิงหัวเตียงมองซังยอนที่ใส่สเวตเตอร์ตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นของเขาด้วยสายตาเอ็นดูที่แขนเสื้อเลยมือรุ่นพี่มาเล็กน้อย ตบปุๆ ที่ที่ว่างข้างๆ ต้องการให้ซังยอนขึ้นมานั่งข้างกัน คนอายุมากกว่าก็ทำตามแต่โดยดี
“หิวไหมครับ?” อัลฟ่าหนุ่มถาม โอเมก้าส่ายหน้าจนผมหน้าม้าสั่น เรียกรอยยิ้มจากอีกคน หลังจากที่ปล่อยให้รุ่นพี่ได้ใช้เวลาตั้งสติแล้ว ยองฮุนก็รีบปรับความเข้าใจกับอีกคนทันที
“พี่ดูไม่ออกจริงหรือ ว่าผมชอบน่ะ” คนตัวสูงขำในลำคอ ถอนหายใจเบาๆ
“จริง ไม่เคยคิดเลย” รุ่นพี่ตอบเสียงเบา รุ่นน้องคว้ามือที่กำแน่นบนตักนิ่มไปลูบไล้อย่างเบามือ
“ถ้าผมไม่ชอบ จะซื้อสมูทตี้มะม่วงให้ทุกเย็นวันพุธไหมล่ะ ถ้าไม่ชอบผมก็ไม่ตีรถตอนพายุเข้ากลับมารับพี่ตอนพี่บอกว่าร่มหายหรอก แล้วก็คงไม่ยกเนื้อฮันอูที่ผมจับฉลากงานปีใหม่ได้ให้พี่ด้วยซ้ำ มันน่ากินมากเลยนะ” รุ่นน้องตอบกลับด้วยการแกล้งน้อยใจ โอเมก้าบึนปากเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว พูดเสียงอ่อยกลับไป “ก็ยองฮุนใจดีกับทุกคน”
คนตัวสูงตอบกลับรัวด้วยความอัดอั้น “ผมไม่ได้ใจดีไปทั่วแบบพี่สักหน่อย ก็ดูแลคนอื่นปกติ ใจดีแค่กับพี่คนเดียวด้วยซ้ำ พี่น่ะใจดีจนมีคนมาตามจีบตั้งเยอะ ชานฮีมาร์เก็ตติ้ง จูยอนไอที เด็กฝึกงานอย่างซอนอูยังบอกว่าพี่น่ารักเลย ผมชอบของผมมาหลายปีนะ หวงจะตายแล้ว”
ซังยอนรู้ว่าเมื่อไรที่ยองฮุนหงุดหงิดก็จะบ่นทุกอย่างออกมารัวเร็วราวกับเป็นแรปเปอร์ชื่อดัง เมื่อได้ฟังก็แอบอมยิ้มเล็กๆ จนลักยิ้มน่ารักโผล่ออกมา เจ้าตัวรู้สึกใจชื้นเมื่อได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้มีใจฝ่ายเดียว อารมณ์ดีขึ้นจนแกล้งถามกลับไป “หลายปีนี่กี่ปี สู้เราได้หรือเปล่า?”
“ก็ไม่นานเท่าพี่แต่ว่าผมชอบพี่ไง ทีนี้จะเป็นแฟนผมได้ยังครับ พี่ซังยอน” ยองฮุนขยับเข้าไปใกล้จนต้นแขนแนบติดกัน ซังยอนขยับตัวยุกยิก ตอบคำถามที่ตัวเองอยากได้ยินกลับไป
“เอ๊ะ เราไม่ต้องคุยๆ กันก่อนหรือ? แบบที่เขาทำกัน เรียกว่าคนคุยใช่ไหมนะ?” อัลฟ่าถอนใจเบาๆ ทำหน้าตาน่าสงสารเหมือนลูกหมายักษ์ “ไม่ครับ ผมอยากเป็นแฟนแล้ว โอเคนะครับแฟน”
“อื้อ” ได้ยินคำตอบรับแล้วรุ่นน้องก็หอมลงไปที่ลักยิ้มบุ๋มและดวงดาวดวงเล็กที่ตาข้างซ้าย สูดกลิ่นวานิลลาคาราเมลปนกับครีมอาบน้ำกลิ่นมะกรูดที่เขาใช้ประจำ สองกลิ่นผสมกันแล้วให้ความแปลกใหม่อย่างที่ไม่เคยสัมผัส คนตัวสูงจึงสวมกอดอีกคนไว้แนบแน่นพากันล้มตัวลงนอน จูบแฟนหนุ่มหมาดๆ จนคนตัวเล็กใกล้จะหายใจไม่ทันต้องดันอกแกร่งออกจากตัว

“พอได้แล้ว พรุ่งนี้เราต้องไปทำงาน” หลังได้พักหายใจ โอเมก้าที่เริ่มง่วงนอนบอกกับแฟนหนุ่มรุ่นน้อง
“บอกว่าจะช่วยผมก็ต้องอยู่จนผมหมดรัทสิครับคุณแฟน” ยองฮุนยิ้มเจ้าเล่ห์ ขโมยหอมแก้มนุ่มไม่หยุดทำเอารุ่นพี่หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
“งั้นลาก็ได้ แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนได้ไหม เราไม่ไหวแล้วล่ะ” คนตัวเล็กทำตาอ้อน แน่นอนว่ารุ่นน้องก็ยอมตามใจให้ทุกอย่าง จัดแจงท่าทางการนอนให้สบายที่สุด บอกฝันดีคนที่อยู่ในอ้อมแขน ก่อนทั้งสองจะหลับไหลไปในคืนที่มีความสุขที่สุดคืนหนึ่งของชีวิต